O recanto da poesía

O recanto da poesía do noso punto de lectura volve estar activo. Abriámolo a semana pasada cun poema de Celso Emilio Ferreiro sobre a poesía como algo cotián que forma parte do noso día a día e, con ese mesmo espírito, presentámosvos esta semana un poema de García Montero sobre este outono de abrigos e paraugas que nos vai envolvendo...


A nosa amiga

A poesía non depende do home,
pro está no home.

Non penses que a poesía é poesía
porque a teñan rubido nun altar,
senón porque comparte a nosa vida
cantando o seu cantar.

Cando todos nos imos
ela tamén se vai.

A poesía vive
na temporalidá,
é unha cousa de hoxe,
é un obxecto humán,
auga, sono, roseira,
rúa, fenestra, man,
vento na noite fonda,
conversa familiar.

Escoita a súa música
cando pola mañán
o panadeiro chama
pra traguernos o pan.

Cando vés do mercado,
Moraima cotidián,
a poesía toda
vén contigo detrás.

Non penses que a poesía é cousa sacra
porque a teñan rubido nun altar
aquiles que a pretenden pra iles soios,
lonxana, altiva, intelectual.

A poesía é un claro asunto
de todos: meu e teu, e dos demais.
Cando os demais se van e nós nos imos
ela tamén se vai.


Celso Emilio Ferreiro, Onde o mundo se chama Celanova


El otoño

El otoño es un barco que navega
con abrigos, silencios y paraguas,
sobre los parques y las arboledas.

¡Gaviotas amarillas!
Son las hojas que vuelan
y caen lentamente
hasta pisar la tierra.

El cielo frío se parece al humo
de los barcos sin velas
que dibujan el sueño de los vientos
con los pinceles de sus chimeneas.

Yo soy el marinero del otoño.
Mira mi barba seca
y las bellas gaviotas melancólicas
volando en mi cabeza.

En la orilla dormida de la tarde
hay olas de silencio y de tristeza.

Por las ramas desnudas,
por el agua secreta,
por los abrigos grises,
el otoño navega
como un barco perdido
sobre las arboledas.

Luis García Montero, Lecciones de
poesía para niños inquietos, 2000